28 weeks later

Μια μέρα ξύπνησα και όλα είχαν αλλάξει. Οι άνθρωποι δεν ήταν πια ίδιοι. Ίσως είναι ή θεοποίηση του χρήματος. Ισως και μια αόρατη απειλή για μαζικές καταστροφές στον πλανήτη. Τα βλέμματα έχουν γίνει απλανή. Θεέ μου η ζομποποίηση έχει ξεκινήσει. Τα ζόμπι το μόνο που θέλουν είναι να ρουφάνε αίμα. Το αίμα των συνανθρώπων τους. Άρχισαν να πολλαπλασιάζονται ... Είναι τόσα πολλά... Έρχονται... Ίσως είναι πολύ αργά. Καλύτερα έτσι. Να γινώ και εγώ ένα από αυτά. Να μην με νοιάζει τίποτα, παρά μόνο πώς θα ρουφήξω αίμα. Θα αφεθώ.
Όχι, όχι, προλαβαίνω να ξεφύγω. Τα βλέπω από μακριά να έρχονται τρέχοντας καταπάνω μου. ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΚΑΝΕΤΕ ΟΜΟΙΟ ΣΑΣ. ΕΧΩ ΑΚΟΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Τρέχω με όλη την δύναμη που μου έχει απομείνει για να τους ξεφύγω. Μέχρι πότε αλήθεια δεν ξέρω. Κρύβομαι σε ένα υπόγειο. Εκεί έχω χρόνο να σκεφτώ. Είμαι χαρούμενος. Είμαι ακόμα άνθρωπος…

Αγνές ψυχές

Πριν από ένα χρόνο, ένα αγόρι και ένα κορίτσι ένα βράδυ που θύμιζε πολύ εκείνα τα βράδια της δεκαετίας τού 60, ένωσαν την μοίρα τους στον αγώνα της ζωής και από τότε είναι πάντα μαζί.
Εκείνη στην αρχή ήταν διστακτική και φοβισμένη, ένα πληγωμένο σπουργιτάκι όπως η ίδια δήλωσε. Εκείνος προσπάθησε πολύ για να την κάνει να τον εμπιστευτεί .
Τελικά του είπε διστακτικά το ΝΑΙ. Αποφάσισε να πει ναι στην ζωή , ναι στην αγάπη, ναι στην καρδιά της. Ίσως να την άγγιξε το αεράκι από τα βράδια εκείνα της δεκαετίας του 60. Ίσως να κατάλαβε το μεγαλείο της ψυχής . Ίσως να αφουγκράστηκε την διαίσθηση.
Το μυαλό και καρδιά θα θυμούνται για πάντα την μαγεία στα δρώμενα που ακολούθησαν στο κοντινό παγκάκι, μπροστά στην ύπαρξη χιλιάδων λάμψεων από τα φώτα της πόλης και κάτω από τα άστρα του ανοιξιάτικου ουρανού.