Αισθάνθηκε για άλλη μια φορά περιτριγυρισμένος από το παρελθόν του. Κοίταξε γύρω του τα τούβλα του κελιού. Γνώριζε οτι τα είχε τοποθετήσει αυτός ένα προς ένα στα 42 χρόνια της ζωής του. Όλες εκείνες οι επιλογές που είχε κάνει, οι στιγμές που είχε ζήσει, τα όνειρα που δεν είχαν πραγματοποιηθεί, οι αναμνήσεις που τον πληγώνουν, ήταν όλα εκεί και τον εγκλώβιζαν μειώνοντας την ευκινησία του στο παρόν. Κοίταξε κάτω και αναγνώρισε τις αλυσίδες στα πόδια του. Στο μονοπάτι της μοίρας ξεκίνησαν με αραχνοΰφαντους ιστούς και καθώς περνούσαν τα χρόνια και μειώνονταν οι επιλογές μετατράπηκαν σε βαριές αλυσίδες. Αρχικά σκέφτηκε πιθηκάκια είμαστε και ανεβαίνουμε ανάλαφρα το δέντρο της ζωής. Μπορούμε πολύ εύκολα να μεταπηδήσουμε από το ένα κλαδί του δέντρου στο άλλο. Όταν είμαστε στον κορμό μπορούμε να γευτούμε τους καρπούς οπουδήποτε κλαδιού και έχουμε την δυνατότητα να πάμε σε οποιαδήποτε διαδρομή. Μα όσο μεγαλώνει το δέντρο και απομακρυνόμαστε απο τον κορμό το κλαδί που βρισκόμαστε γίνεται και μικρότερο μέρος του δέντρου. Δυσκολευόμαστε να πάμε στα μακρινά κλαδιά κοιτάζοντάς τα με αδυναμία. Πως θα ήταν άραγε να είχα κάνει αυτό στη ζωή μου, η να μην είχα κάνει το άλλο; Πως θα ήταν ο εαυτός μου σε ενα παράλληλο σύμπαν με τις επιλογές που δεν έκανα, τους καρπούς τις ζωής που δεν έφαγα, αν οι σκοτεινές διαδρομές που πήρα είχαν φωτιστεί από το φως της τύχης και της λογικής; Συλλογιζόμενος το φως σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε από το παράθυρο του κελιού τις ακτίνες του ήλιου που παιχνίδιζαν στον τοίχο. Κοντοστάθηκε στο παράθυρο που μεγάλωνε καθώς το πλησίαζε. Κοίταξε έξω και είδε τον εαυτό του ήρεμο να κάθεται σε ενα βράχο δίπλα στην θάλασσα. Ήταν σούρουπο, καλοκαίρι και τα χρώματα του ήλιου μπερδεύονταν γλυκά με τα κυματιστά νερά της θάλασσας. Το αεράκι χάιδευε το πρόσωπο του μα δεν ήταν το μονο που του κρατούσε συντροφιά. Δίπλα του ηταν ενα κορίτσι. Είχε γείρει το κεφάλι της στον ώμο του χαμογελώντας και σιγοτραγουδούσε ταιριαστά με τους ήχους της φύσης «Εχω ενα παπάκι που όλο κάνει πα που όλο κάνει πα πα πα πα πα»....Μονομιάς διαλύθηκαν τα τούβλα τις φυλακής, έσπασαν οι αλυσίδες που είχε στα πόδια του, έφυγε η σκοτεινιά του κελιού του. Τώρα επέλεξε να μείνει εκεί. Στον βράχο... Παρελθόν - Το κελί 42
Αισθάνθηκε για άλλη μια φορά περιτριγυρισμένος από το παρελθόν του. Κοίταξε γύρω του τα τούβλα του κελιού. Γνώριζε οτι τα είχε τοποθετήσει αυτός ένα προς ένα στα 42 χρόνια της ζωής του. Όλες εκείνες οι επιλογές που είχε κάνει, οι στιγμές που είχε ζήσει, τα όνειρα που δεν είχαν πραγματοποιηθεί, οι αναμνήσεις που τον πληγώνουν, ήταν όλα εκεί και τον εγκλώβιζαν μειώνοντας την ευκινησία του στο παρόν. Κοίταξε κάτω και αναγνώρισε τις αλυσίδες στα πόδια του. Στο μονοπάτι της μοίρας ξεκίνησαν με αραχνοΰφαντους ιστούς και καθώς περνούσαν τα χρόνια και μειώνονταν οι επιλογές μετατράπηκαν σε βαριές αλυσίδες. Αρχικά σκέφτηκε πιθηκάκια είμαστε και ανεβαίνουμε ανάλαφρα το δέντρο της ζωής. Μπορούμε πολύ εύκολα να μεταπηδήσουμε από το ένα κλαδί του δέντρου στο άλλο. Όταν είμαστε στον κορμό μπορούμε να γευτούμε τους καρπούς οπουδήποτε κλαδιού και έχουμε την δυνατότητα να πάμε σε οποιαδήποτε διαδρομή. Μα όσο μεγαλώνει το δέντρο και απομακρυνόμαστε απο τον κορμό το κλαδί που βρισκόμαστε γίνεται και μικρότερο μέρος του δέντρου. Δυσκολευόμαστε να πάμε στα μακρινά κλαδιά κοιτάζοντάς τα με αδυναμία. Πως θα ήταν άραγε να είχα κάνει αυτό στη ζωή μου, η να μην είχα κάνει το άλλο; Πως θα ήταν ο εαυτός μου σε ενα παράλληλο σύμπαν με τις επιλογές που δεν έκανα, τους καρπούς τις ζωής που δεν έφαγα, αν οι σκοτεινές διαδρομές που πήρα είχαν φωτιστεί από το φως της τύχης και της λογικής; Συλλογιζόμενος το φως σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε από το παράθυρο του κελιού τις ακτίνες του ήλιου που παιχνίδιζαν στον τοίχο. Κοντοστάθηκε στο παράθυρο που μεγάλωνε καθώς το πλησίαζε. Κοίταξε έξω και είδε τον εαυτό του ήρεμο να κάθεται σε ενα βράχο δίπλα στην θάλασσα. Ήταν σούρουπο, καλοκαίρι και τα χρώματα του ήλιου μπερδεύονταν γλυκά με τα κυματιστά νερά της θάλασσας. Το αεράκι χάιδευε το πρόσωπο του μα δεν ήταν το μονο που του κρατούσε συντροφιά. Δίπλα του ηταν ενα κορίτσι. Είχε γείρει το κεφάλι της στον ώμο του χαμογελώντας και σιγοτραγουδούσε ταιριαστά με τους ήχους της φύσης «Εχω ενα παπάκι που όλο κάνει πα που όλο κάνει πα πα πα πα πα»....Μονομιάς διαλύθηκαν τα τούβλα τις φυλακής, έσπασαν οι αλυσίδες που είχε στα πόδια του, έφυγε η σκοτεινιά του κελιού του. Τώρα επέλεξε να μείνει εκεί. Στον βράχο... 
Battlestar Galactica
Μια σειρά που ξεκινάς να την βλέπεις χαλαρά και που στην πορεία καθώς περνούν τα επεισόδια μετασχηματίζεται - ανατρέποντας την αρχική εντύπωση - στο καλύτερο δημιούργημα επιστημονικής φαντασίας που έχει υπάρξει ποτέ τα τελευταία χρόνια. Ένα ταίριασμα θρησκευτικού συναισθήματος , αισθησιασμού, μυθοπλασίας και ψυχισμού που οδηγεί σε πρωτόγνωρες συγκινήσεις. Εκεί που οι γραφές μπερδεύονται με την εσωτερική αναζήτηση και η ιστορία κάνει κύκλους ξανά και ξανά σε ένα απρόσμενο πεπρωμένο. Ο άνθρωπος φτιάχνει την μηχανή και η μηχανή στην προσπάθειά της να βελτιωθεί φτιάχνει τέλεια μοντέλα που μοιάζουν με ανθρώπους. Όχι μόνο εξωτερικά καθώς κάποια από αυτά αρχίζουν να ερωτεύονται ανθρώπους. Και έτσι η ιστορία επαναλαμβάνεται . Αυτό που για τους κύλωνες μοιάζει να είναι απεχθές και προσπαθούν να το εξοντώσουν με κάθε τρόπο, έρχεται ο έρωτας να το ανατρέψει. Ερωτηματικά και από τις δύο μεριές αν πλέον με τόσα κοινά χαρακτηριστικά μπορούν να αφανίσουν η μια φυλή την άλλη. Η ήρεμη φυσιογνωμία του κυβερνήτη Αντάμα και η σταθερότητα της φωνής του είναι φάρος μέσα στην τρικυμία της γενικότερης αστάθειας των τελευταίων μηνών , αναδεικνύοντας τον σε κορυφαία προσωπικότητα της σειράς. Άραγε θα μπορέσει ο δυναμικός έρωτας να νικήσει την στατικότητα των προγραμματισμένων κυλώνων; Θα μπορέσουν να συνυπάρξουν άνθρωπος και μηχανή; Έπεται η συνέχεια...Αγκαλιά
Όλοι ψάχνουμε για μια μεγάλη αγκαλιά. Μεγάλη κινητήριος δύναμη. Για αυτήν φτιάχνουμε σχέσεις, για αυτήν χωρίζουμε. Μερικοί παντρεύονται γιατί βρήκαν την αγκαλιά που ονειρεύονταν. Άλλοι παίρνουν διαζύγιο γιατί ανακάλυψαν ότι δεν τους εκφράζει πλέον αυτή που έχουν. Άλλοι κάνουν σεξ μόνο και μόνο για να αγκαλιαστούν στιγμιαία με κάποιον. Και ας μην το καταλαβαίνουν. Όσοι έχουν πληγωθεί φοβούνται να αγκαλιάσουν, να εμπιστευτούν, να παραδοθούν στην ανασφάλεια του ανέλπιστου. Όσοι δε δεν έχουν σχέση είναι το μόνιμο πράγμα που τους λείπει. Δυο χέρια που θα τους αγκαλιάσουν και θα τους θυμίσουν την σιγουριά που ένοιωθαν τότε που ήταν παιδία. Δυο χέρια όχι παραπάνω. Τα πολλά χέρια σε κατσιάζουν. Καλή τύχη …
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)