Αρρώστια - Η πνοή του Θανάτου

Είχε πάει για άλλη μια φορά να δει τους γονείς του. Ήταν και οι δύο βαριά άρρωστοι,  μα η μάνα του περισσότερο. Άνοιξε την πόρτα και κοίταξε τον πατέρα του. Ήταν ότι είχε απομείνει από αυτόν.  Μέσα σε τρεις μήνες είχε χάσει 20 κιλά και φαινόταν 15 χρόνια μεγαλύτερος. Το βλέμμα του ικετευτικό, για να τον λυπάσαι. Ήξερε ότι έχει την αρρώστια  μέσα του σε δύο σημεία. Η αποτυχία της εγχείρησης του  άφησε  ένα παράσημο που έπρεπε αλλά αδυνατούσε να αλλάζει δύο φορές την ημέρα όταν γέμιζε.

Μα περισσότερο από όλα τον πείραζε η σκέψη ότι η γυναίκα του θα πεθάνει πρώτη. Εκείνη καθόταν σε μια καρέκλα γερμένη προς τα πίσω. Είχε φουσκωμένη κοιλιά λόγω δυσλειτουργίας του συκωτιού, πόδια διπλάσια από τα κανονικά. Το κίτρινο δέρμα στο πρόσωπο της δεν είχε πια υποψία κρέατος και λίπους.  Μόνο δέρμα  κόκαλα και δυο μάτια να δείχνουν σβηστά από ζωή. Σβηστά από ελπίδα. Καρφωμένα στο τέλος που ολοένα πλησιάζει… 

"Θέλω να με αγαπάς γιε μου"  του είπε κλαίγοντας  Ήταν κάτι που έλεγε συχνά στο παρελθόν μα τώρα είχε ιδιαίτερη σημασία. "Μπορεί σε λίγο να μην ζω". Μάζεψε τις δυνάμεις του για να δείξει σταθερή φωνή. "Σταμάτα να λες βλακείες. Ξέρεις ότι θα τα καταφέρεις. Σε χρειαζόμαστε". Σηκώθηκε, μάζεψε τα πράγματα του και άνοιξε την πόρτα του σπιτιού για να φύγει, μια πόρτα που θα πέρναγε δυο φορές στους επόμενους τρεις μήνες η κρύα πνοή του θανάτου... 

Η στιγμή της Αλήθειας - Απιστία

Ήξερε  ο Γιώργος ότι από καιρό κάτι συνέβαινε με αυτόν την γυναίκα του. Τελευταία δεν ήταν τα πράγματα όπως παλιά. Μια παγωμάρα συνόδευε το σπιτικό του. Μια θλίψη και μια σκληρότητα υπήρχε στην ατμόσϕαιρα. Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό του να ελέγξει την γυναίκα του σε οτιδήποτε. Πίστευε στην αμοιβαία εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη όμως είχε χαθεί μαζί με την αγάπη. Έτσι αποϕάσισε να κοιτάξει τον λογαριασμό του κινητού της. Πόσο πολλά  που ήταν αλήθεια τα μηνύματα προς ένα συγκεκριμένο αριθμό. Περίεργο γιατί είχε και γυναικείο όνομα. Ποια καινούργια άγνωστη φίλη ήταν αυτή που δικαιολογούσε τόσα πολλά μηνύματα και κλήσεις, ακόμα και στις δυο την νύχτα; Το μυαλό του άρχισε να θολώνει. Δεν πίστευε στα μάτια του.  Άκουγε διάϕορες ιστορίες από τους ϕίλους του, αλλά ποτέ δεν πίστευε ότι θα συμβεί και σε αυτόν. Άλλωστε η απιστία, το διαζύγιο και το αυτοκινητιστικό δυστύχημα πάντα συμβαίνουν στους άλλους, ποτέ σε μας. Σήκωσε με δυσκολία το ακουστικό και πήρε το συγκεκριμένο νούμερο. Είχε μια τελευταία ελπίδα ότι είναι κάτι άλλο. Έσβησε όμως η ελπίδα και αυτός μαζί της όταν άκουσε να απαντάει αντρική ϕωνή. Έκλεισε το  τηλέϕωνο γιατί η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. Τα μηνίγγια του χτυπάγανε δυνατά και άρχισε να ζαλίζεται. Νόμιζε ότι θα πεθάνει εκεί, στο γραϕείο. Όμως έζησε και όσος καιρός και αν περάσει ποτέ δεν θα ξεχάσει εκείνη την στιγμή. Την στιγμή της αλήθειας….

Pitbull rapper

Πόσο θα ήθελα, έστω και για λίγο, να ζούσα μέσα σε ένα βίντεο κλιπ και να είμαι rapper σε ένα μουσικό τραγούδι. Να έχω μεγάλα μαύρα γυαλιά που να ϕιλτράρουν την αρρωστημένη ατμόσϕαιρα του κόσμου τούτου. Να είμαι περιτριγυρισμένος από όμορϕες γυναίκες που κουνάνε το κορμί τους ρυθμικά και όχι εγωκεντρικά από τα  σπασμένα νεύρα τους και τις απαιτήσεις να έχεις τα ίδια θέλω με τα δικά τους. Να χοροπηδάω με ανεμελιά μετακινώντας τους ώμους μου μια από την μια και μια από την άλλη κουνώντας τα χέρια μου με τον ρυθμό της rap και όχι να τα έχω δεμένα από το ζουρλομανδύα της σύγχρονης εποχής. Να έχω κρεμασμένα πάνω στο λαιμό μου βαριά κοσμήματα και αλυσίδες. Καλύτερα οι αλυσίδες να είναι στο λαιμό ως κόσμημα παρά να τις έχεις στα πόδια κουβαλώντας ένα βάρος επειδή κάποιοι το θέλησαν. Να μιλάω και να ακούω λόγια γεμάτα νόημα για τα προβλήματα και τις εμπειρίες των ανθρώπων και όχι ανούσιες χιλιοειπωμένες κουβέντες. Αλήθεια, πόσο θα ήθελα....