Emo

Το όνομα μου είναι Εμο Τα μαλλιά μου πέφτουν πάνω στο ένα ή και στα δύο μάτια μου για να μην βλέπω την ασχήμια ετούτου του κόσμου Φοράω στενά παντελόνια για να φαίνεται πόσο αδύναμος είμαι. Έχω τρυπήσει όλο μου το σώμα με σκουλαρίκια για να εκφράσω την αντίδραση μου. Μου πήραν την αγάπη και την αγνότητα και το μόνο που μου έδωσαν είναι ένα κινητό, το κινητοσκουλαρίκι μου. Είμαι 17 ετών και προσπαθούν να με πείσουν όλοι να διαβάσω. Εγώ όμως ξέρω πως ότι και να κάνω η ανεργία με περιμένει. Δεν ξέρω πως να φτιάξω τον κόσμο καλύτερο. Το σχολείο είναι πολύ άσχημο για μένα. Κάνω κατάληψη μόνο και μόνο για να το αποφύγω, να ξεφύγω, να χαθώ. Φοράω μαύρα για να δείξω το πώς αισθάνομαι μέσα μου. Κάθε μέρα που περνάει είναι γκρίζα. Όχι δεν έχω μάθει να νιώθω και να αισθάνομαι πάρα πολύ όσο οι μεγάλοι. Από αυτό όμως που μπορώ να αισθανθώ τώρα, καταλαβαίνω την έλλειψη νοήματος στην ζωή μου. Εκτός από το να ακούω μουσική, όλη την ώρα . Άλλη μια κάλυψη των αισθήσεών μου. Το όνομα μου είναι Εμο και αισθάνομαι…

Το στερητικό σύνδρομο

Όταν ήρθε στην ζωή πριν από πέντε χρόνια και την έπιασε στα χέρια του ένιωσε ότι έπιανε τον κόσμο όλο. Δέθηκε μαζί της τόσο πολύ. Όχι δεν ήταν από τους μπαμπάδες που δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους. Αντίθετα μάλιστα. Νόμιζε ότι θα την βλέπει και θα συνεχίσει να την βλέπει να μεγαλώνει… Τέσσερις μήνες χρειάστηκαν για να ανατραπούν όλα και πριν προλάβει η κόρη του να κλείσει τα τέσσερα αυτός αναγκάστηκε σε τέσσερις μέρες να φύγει από το σπίτι. Τώρα την βλέπει όπως ορίζει ο νόμος και η τυπική μάνα της. Ζητιάνος για το ίδιο του το παιδί. Αυτό το Σαββατοκύριακό δεν είναι το δικό του και για άλλη μια φορά δεν τον χωράει ο τόπος. Τριγυρνάει στο σπίτι πάνω κάτω σαν το ζώο στο κλουβί. Θα ήθελε να την πάρει τηλέφωνο να συναντηθεί μαζί της, να την αγκαλιάσει, μα πρέπει να περιμένει μέχρι την επόμενη Τετάρτη. Αναπολεί την φωνούλα της να του λέει «Μπαμπά σε αγαπάω, τόσο λίγο θα μείνουμε μαζί…» και να του φιλάει το χέρι, λες και είναι παπάς. Αυτός ο καταραμένος… Γυρίζει στην πραγματικότητα. Ο χρόνος έχει σταματήσει. Οι δείκτες του ρολογιού δεν κινούνται πια. Το σύνδρομο «της στέρησης μικρού παιδιού» τον έχει ξαναπιάσει. Μόνο μια εσωτερική κραυγή προσπαθεί να βρει το δρόμο της, από τα εσώψυχά του προς τα έξω… Σ’ ΑΓΑΑΠΑΑΑΩΩΩ… Άραγε το άκουσε κόρη του;