Το στερητικό σύνδρομο

Όταν ήρθε στην ζωή πριν από πέντε χρόνια και την έπιασε στα χέρια του ένιωσε ότι έπιανε τον κόσμο όλο. Δέθηκε μαζί της τόσο πολύ. Όχι δεν ήταν από τους μπαμπάδες που δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους. Αντίθετα μάλιστα. Νόμιζε ότι θα την βλέπει και θα συνεχίσει να την βλέπει να μεγαλώνει… Τέσσερις μήνες χρειάστηκαν για να ανατραπούν όλα και πριν προλάβει η κόρη του να κλείσει τα τέσσερα αυτός αναγκάστηκε σε τέσσερις μέρες να φύγει από το σπίτι. Τώρα την βλέπει όπως ορίζει ο νόμος και η τυπική μάνα της. Ζητιάνος για το ίδιο του το παιδί. Αυτό το Σαββατοκύριακό δεν είναι το δικό του και για άλλη μια φορά δεν τον χωράει ο τόπος. Τριγυρνάει στο σπίτι πάνω κάτω σαν το ζώο στο κλουβί. Θα ήθελε να την πάρει τηλέφωνο να συναντηθεί μαζί της, να την αγκαλιάσει, μα πρέπει να περιμένει μέχρι την επόμενη Τετάρτη. Αναπολεί την φωνούλα της να του λέει «Μπαμπά σε αγαπάω, τόσο λίγο θα μείνουμε μαζί…» και να του φιλάει το χέρι, λες και είναι παπάς. Αυτός ο καταραμένος… Γυρίζει στην πραγματικότητα. Ο χρόνος έχει σταματήσει. Οι δείκτες του ρολογιού δεν κινούνται πια. Το σύνδρομο «της στέρησης μικρού παιδιού» τον έχει ξαναπιάσει. Μόνο μια εσωτερική κραυγή προσπαθεί να βρει το δρόμο της, από τα εσώψυχά του προς τα έξω… Σ’ ΑΓΑΑΠΑΑΑΩΩΩ… Άραγε το άκουσε κόρη του;