Το γράμμα ενός μεγάλου παιδιού.

Άγιε μου Βασίλη. Αντίθετα με τους άλλους δεν θα σου ζητήσω κάτι να μου φέρεις, αλλά κάτι να μου πάρεις. Για αυτό λοιπόν σου ζητώ να μου πάρεις μια συγκεκριμένη ρυτίδα από το μέτωπο. Την ρυτίδα που βρίσκεται εκεί ανάμεσα στα φρύδια. Αυτή την άσχημη, βαθιά θεόστραβη ρυτίδα. Άσχημη όσο οι καταστάσεις που την δημιούργησαν. Βαθιά όπως κα τα σημάδια που άφησε πίσω της. Στραβή όπως η μοίρα μερικών στην ζωή. Ένα πρωινό θέλω να σηκωθώ και να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να μην υπάρχει, έτσι απλά και εύκολα, τόσο γρήγορα και εύκολα όσο δημιουργήθηκε. Θα περιμένω…

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με άγγιξε τόσο πολύ αυτό το γράμμα...Ίσως γιατί νιώθω να με εκφράζει απόλυτα!!Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω κάνει την ίδια ακριβώς σκέψη/ευχή.Να εξαφανιστεί με κάποιο τρόπο αυτή η αναθεματισμένη ρυτίδα που τόσο επώδυνα εμφανίστηκε..γιατί ξέρω καλά πως υπεύθυνος για αυτήν είναι ο πόνος(Ο οποίος πλέον είναι χαραγμένος κ θα είναι για πάντα στο μέτωπό μου,εκεί -όπως είπες-ανάμεσα στα φρύδια)......

natalia είπε...

einai poli wraio...
emena tulaxistn maresei

Ανώνυμος είπε...

einai polu oraio .....me auto dixnei pos vlepei tn e3o kosmo

Ανώνυμος είπε...

με αντιπροσωπευει απολυτα

Ελένη είπε...

είναι πολή ωρέο

Ανώνυμος είπε...

dn 3eresi poso 9a h9ela na ginei auto...

Ανώνυμος είπε...

πολυ ανθροποι στην σημερινη εποχη που ζουμε κοιτανε μονο τον εχοτερικο χαρακτιρα οχι ομωσ τον εσωτερικο