Πράγματα

Ξύπνησε για άλλη μια φορά μόνος στο διπλό κρεβάτι. Μια δική του ίσως προσωπική επιλογή. Παρόλο που είχε περάσει αρκετός καιρός συνέχισε να κοιμάται στην δική του την πλευρά και όχι στο κέντρο. Ήταν αρκετά νωρίς και δεν είχε βάλει ξυπνητήρι. Εδώ και καιρό το ξυπνητήρι ήταν στο κεφάλι του, όπως και τόσα άλλα... Σηκώθηκε πάνω και κοίταξε στον καθρέφτη. Τα μαλλιά του μπλεγμένα, ακούρευτα, το πρόσωπό του αξύριστο, ,κουρασμένο και τα μάτια θολά από το πότο της προηγούμενης νύχτας. Άνοιξε το παράθυρο για να μπει το φως του ήλιου Κοίταξε απέναντι από το κρεβάτι στην τηλεόραση. Δεν την είχε χρησιμοποιήσει εδώ και αρκετό καιρό όπως και τόσα άλλα… Αναλογίστηκε: δύο υπολογιστές, δυο LCD τηλεοράσεις, τρία dvd players, δύο Hi Fi ενισχυτές, έξι Hi Fi ηχεία, αυτός, ένας άνθρωπος και οι τέσσερις τοίχοι, εβδομήντα τετραγωνικά γεμάτα πράγματα που δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Πράγματα που καθώς τα πλησίαζε, κάθε ένα από αυτά του ψιθύριζε : Πού βρίσκεται η αγάπη;

Το σύμβολο του έρωτα

Την είχε συναντήσει σε τόπο μακρινό. Ήταν εκεί που λένε ότι όταν πας δεν σου αρέσει αλλά όταν φεύγεις λυπάσαι και ορκίζεσαι ότι θα επιστρέψεις. Όταν πήγε δεν ήξερε γιατί την λένε ερωτική πόλη. Όταν έφευγε το είχε καταλάβει. Είχε απλά ερωτευθεί. Την συνάντησε με την παρέα της σε κάποιο πούλμαν. Από την πρώτη στιγμή ήταν σαν να την ήξερε από παλιά. Μπορεί να ήταν και η ομοιότητα μαζί του που τον έκανε να την συμπαθήσει. Ίσως ήταν και αυτή η πόλη ή το γεγονός ότι ήθελε απεγνωσμένα να ερωτευθεί. Η φαντασία το όνειρο και η πραγματικότητα μπλέχτηκαν μεταξύ τους και δημιούργησαν την μαγική στιγμή. Βρέθηκαν να είναι ξαπλωμένοι αντικριστά. Λένε ότι το βλέμμα είναι ο καθρέφτης της ψυχής . Δεν θα ξεχάσει ποτέ τον τρόπο που τον κοίταζε την ώρα που της μιλούσε. Δεν θα ξεχάσει ποτέ το μεγαλείο των συναισθημάτων που αισθάνθηκε. Ίσως να ήταν και άλλοι κοντά, αλήθεια δεν θυμάται. Τι νόημα έχει άλλωστε. Η στιγμή ήταν αποκλειστικά δική τους. Η στιγμή είχε χαραχθεί για πάντα στην μνήμη του. Οι ψυχές τους είχαν απλά συνδεθεί. «Σ’ ευχαριστώ γλυκιά μου. Όνειρα γλυκά όπου και αν βρίσκεσαι…» σκέφτηκε και έκλεισε τα μάτια.

Χαμηλό καβάλο

Ήταν στον ίδιο χώρο εργασίας. Εκείνος την παρατηρούσε από ώρα. Καθόταν σε μία καρέκλα και μπορούσε να χαζεύει τα οπίσθιά της. Το παντελόνι της, από αυτά που έχουν χαμηλό καβάλο τον άφηνε να ταξιδεύει στην χαράδρα των ημισφαιρίων της. Εκείνη γυρίζει και του ρίχνει ένα βλέμμα όλο νόημα. Κάτι τον ρωτάει, κανείς δεν θυμάται τι. Και γυρίζει πάλι το κεφάλι της στον υπολογιστή. Μόνο που τώρα το σώμα της το λυγίζει ακόμα περισσότερο ,δίνοντας μια πιο ξεκάθαρη οπτική γωνία, και το χέρι της αγγίζει το σημείο που τόση ώρα είχε καρφώσει το βλέμμα του αυτός, ανήμπορος στις ορμόνες του. Αντί να ανεβάσει το παντελόνι της, προς μεγάλη του έκπληξη το κατεβάζει ακόμα περισσότερο και γυρίζει και τον κοιτάζει. «Τι κακό που είμαστε εγώ σε αυτή την θέση και αυτή σε εκείνη» σκέφτηκε. Θα μπορούσε να καθότανε και αυτός δίπλα της και έτσι να απαντήσει στην πρόκληση αντίστοιχα. Όμως η καρέκλα του είχε μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, περισσότερες αναστολές… Έτσι προσποιήθηκε πως δεν το είδε, ξεγελώντας την ίδια, αλλά όχι και τον ερωτισμό του…

Φιλία

Είχε πολύ καιρό να αισθανθεί δυσάρεστα. Να θυμηθεί τα παλιά. Μέχρι που ένας φίλος του έστειλε ένα μήνυμα ζητώντας πιθανά την βοήθειά του. Μην κλείσεις τα τηλέφωνα μπορεί να σε χρειαστώ αυτό το βράδυ. Ήταν τότε που ένιωσε μια θλίψη στην ψυχή. Ίσως ήταν το γεγονός ότι σύγκρινε με τα δικά του , ίσως το γεγονός ότι έχασε πολλά πράγματα στην ζωή, δικαιώματα που θα έπρεπε να έχει στην αγάπη και στον έρωτα, μα ήξερε ότι κέρδισε έναν φίλο, έναν φίλο που ενώ είχαν βιώσει αρκετά πράγματα μαζί όταν ήταν μικροί , οι συνθήκες της ζωής τους είχαν φέρει αρκετά μακριά, μέχρι που πρόσφατα ένα κοινό γεγονός του έδεσε πραγματικά. Καλή τύχη φίλε… σκέφτηκε και σκούπισε ένα δάκρυ…