Χαμηλό καβάλο

Ήταν στον ίδιο χώρο εργασίας. Εκείνος την παρατηρούσε από ώρα. Καθόταν σε μία καρέκλα και μπορούσε να χαζεύει τα οπίσθιά της. Το παντελόνι της, από αυτά που έχουν χαμηλό καβάλο τον άφηνε να ταξιδεύει στην χαράδρα των ημισφαιρίων της. Εκείνη γυρίζει και του ρίχνει ένα βλέμμα όλο νόημα. Κάτι τον ρωτάει, κανείς δεν θυμάται τι. Και γυρίζει πάλι το κεφάλι της στον υπολογιστή. Μόνο που τώρα το σώμα της το λυγίζει ακόμα περισσότερο ,δίνοντας μια πιο ξεκάθαρη οπτική γωνία, και το χέρι της αγγίζει το σημείο που τόση ώρα είχε καρφώσει το βλέμμα του αυτός, ανήμπορος στις ορμόνες του. Αντί να ανεβάσει το παντελόνι της, προς μεγάλη του έκπληξη το κατεβάζει ακόμα περισσότερο και γυρίζει και τον κοιτάζει. «Τι κακό που είμαστε εγώ σε αυτή την θέση και αυτή σε εκείνη» σκέφτηκε. Θα μπορούσε να καθότανε και αυτός δίπλα της και έτσι να απαντήσει στην πρόκληση αντίστοιχα. Όμως η καρέκλα του είχε μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, περισσότερες αναστολές… Έτσι προσποιήθηκε πως δεν το είδε, ξεγελώντας την ίδια, αλλά όχι και τον ερωτισμό του…